Osmanlıcası ismiyeci meşaiye anlamına gelir. Genel kavramları gerçek saymayarak birer addan ibaret bulan ortaçağ aristoteleçiliğidir. Adcı gizemcilik de, adcılık gibi ters anlamlıdır ve asıl adcılıktan yana olanlara karşı çıkanları belirlemektedir.
XIV. yüzyılda yaşamış düşünürlerden Durant, Ocakham, Buridanus ve D’Ailly ; Aristotelesçi dinci oldukları halde, yine de adcılığı savunmuşlardır. Bu savunuculara göre de, insanların bileceği ya da bilme gücüne sahip oldukları ancak bireysel olan gerçeklerdi.
Tanrı bilinmez ve kanıtlanamazdı. Bilim, yalnızca Tanrıya özgüydü ve insan, imanla yetinmek zorundaydı. Kilise de bu noktada dünya işlerine karışmamalı, ilkel kutsallığına dönmeliydi.
Bu kanı ve savunuş kilisenin o yüzyıllardaki egemenliğini enikonu sarsmış ve yıkılmasına da baş yardımcı olmuştur. Adcı gizemcilik, ortaçağın özgür ve ilerici düşüncelerinden biridir.
