Dış Borçlanma
Devletin yine bütçe açıklarını finanse etmede kullandığı yöntemlerdendir. İç borçlanmadan en önemli farkı, burada borcun ulusal para cinsinden değil yabancı para cinsinden temini ve ödenmesidir (bugün artık devletler yabancı para cinsinden iç borçlanmaya gidebilmektedirler).
Hükümetler topladıkları gelirden daha fazla harcama yaptıklarında bütçe açığı, hükümetler bir yıl içinde topladıkları döviz gelirlerinden daha fazla döviz gideri yaptıklarında ise, dış ticaret açığı vermektedirler. “Dış denge” ihraç gelir¬lerinin, ithal giderlerine eşitliğini, “iç denge” ise düşük işsizlik ve fiyat istikra¬rının birlikteliğini gösterir.
Devlet bir başka devletten, IMF (Uluslararası Para Fonu), Dünya Bankası, OECD gibi uluslararası kuruluşlardan veya uluslararası para ve sermaye piyasa¬larından borç bulabilir.
IMF’nin varlığı ve yöntemleri her geçen gün daha çok tartışılır hale gelmiş¬tir. Bu kuruluşun en çok eleştirildiği yanı oylamanın eşitsizliğidir. Her ülke kotasına yani IMF’ye maksimum finansal yükümlülüğüne (taahhüdüne göre) göre kotaya sahip olmaktadır. Ağustos 2005 sonu itibariyle toplam kota 213 milyar SDR’dir; bu da yaklaşık 312 milyar dolar etmektedir. (SDR IMF ‘nin çıkardığı kaydi bir paradır, anlamı ve ne olduğu 14. bölümde daha geniş anla¬tılmaktadır). ABD’nin kotası 37.1 milyar SDR (yaklaşık 54.2 milyar dolar) dir. Bunun önemi şudur ABD IMF’ deki oyların yaklaşık %17.1’ine sahiptir.
Dış borçlar bakımından bir ülkenin çok borçlu ülke statüsünde olup olma¬dığının değerlendirilmesi konusunda birçok değişik oran kullanılmaktadır. An¬cak IMF ve Dünya Bankasının belirlediği dört kriter daha ön plana çıkmıştır.
